Bátasmiðjan Vör hf., Akureyri.
Heimild www.aba.is
Bátasmiðjan Vör hf. Akureyri.
1971 til 1995.
Bátasmiðjan Vör hf. Akureyri var
stofnuð 20. júní 1971. Stofnfundurinn var haldinn við eldhúsborðið hjá
Skapta Áskelssyni, framkvæmdastjóra og bar upp á afmælisdag hans. Skapti
var einn af stofnendum Slippstöðvarinnar hf. árið 1952 og
framkvæmdastjóri hennar frá þeim tíma til ársins 1970.
Stofnendur Varar hf. voru Hallgrímur Skaptason, Áskell Bjarnason,
Áskell Egilsson, Kári Baldursson, Jón Steinbergsson og Gauti
Valdimarsson.
Allir voru þessir einstaklingar
starfsmenn Slippstöðvarinnar hf. er stofnfundurinn var haldinn og sögðu
þeir störfum sínum lausum hjá stöðinni með þeim fyrirvara, sem samningar
sögðu til um. Hallgrími vannst þó ekki tími til slíkra aðgerða því er
tíðindi þessi spurðust þá sendi framkvæmdastjóri Slippstöðvarinnar hf.
Gunnar Ragnars honum skriflega uppsögn þar sem honum var gert að
yfirgefa skrifstofu sína samstundis.
Flestum starfsfélögum Hallgríms
þótti nokkuð harkalega að honum vegið með svo fyrirvaralausri uppsögn.
Hann hafði þjónað Slippstöðinni hf. af trúnaði í rúma tvo áratugi og
engin ástæða var til að ætla að þar yrði einhver breyting á þó að hann
hygðist hasla sér völl á öðrum vettvangi. Hitt er svo aftur á móti annað
mál að vafalaust hefur það ekki komið hinu nýstofnaða fyrirtæki illa að
Hallgrímur gat unnið við uppbyggingu Varar hf. á fullu kaupi frá
Slippstöðinni hf.
Ósagt skal látið hvað hratt
stofnun félagsins af stað en benda má á nokkrar augljósar staðreyndir. Í
það fyrsta þá er það inngreypt í þjóðarsálina að vera sjálfs síns herra
og þar eru þeir félagar tæpast nein undantekning. Skipasmíðar var
þeirra fag og við þá iðn vildu þeir fyrst og fremst vinna. Allir sex
unnu þeir við smíði eikarbáts, sem Slippstöðin hf. afhenti ári fyrir
stofnun Varar hf., og hefur sú vinna vafalítið nært faggen þeirra
félaga.
Það hlýtur að teljast nokkuð
sérstakt að synir þriggja bræðra skuli taka sig saman um stofnun
fyrirtækis þó að með öðrum sé. Ef litið á bakgrunn þessara bræðrasona þá
voru feður þeirra synir Áskels Hannessonar og Laufeyjar Jóhannsdóttir
konu hans.
Áskell og Laufey bjuggu fyrst að
Austari Krókum á Flateyjardal en fluttu þaðan að Skuggabjörgum í
Fnjóskadal. Á þessum býlum fæddist þeim ellefu börn. Frá Skuggabjörgum
lá leið þeirra að Fagraskógi við Eyjafjörð og þaðan að Svínárnesi á
Látraströnd. Þar kvaddi Laufey þessa jarðvist eftir þunga legu en Áskell
flutti með börn þeirra, sem í föðurhúsum voru, til Grenivíkur.
Sagt er að eplin falli sjaldnast
langt frá eikinni og má það til sanns vegar færa hvað þá frændur varðar
því að Áskell afi þeirra var hagur maður á tré og járn.
Áskell nam smíðar af tengdaföður
sínum Jóhanni Bessasyni, kirkjusmiði að Skarði í Dalsmynni, sem lærði
þær af Tryggva Gunnarssyni, síðar bankastjóra. Kunnáttu sína í smíðum
nam Tryggvi af Ólafi, timburmeistara á Grund í Eyjafirði.
Eins og fram hefur komið þá flutti
Áskell til Grenivíkur frá Svínárnesi. Þar byggði hann íbúðarhúsið
Ægissíðu ásamt sonum sínum 1928 til 1929. Á þessum árum var lifibrauð
víkurbúa að mestu sjávarfang þó að örfáar kindur væru á flestum heimilum
og einstaka belja. Synir Áskels, þeir Þorbjörn og Skapti, gerðu út
bátinn Hjalta TH-272 frá árinu 1931 til ársins 1938.
Þorbjörn tók snemma við
búsforráðum á Ægissíðu af föður sínum ásamt konu sinni Önnu
Guðmundsdóttur, ljósmóður. Á því heimili eyddu þau Áskell og Guðbjörg
Ingimundardóttir, móðir Önnu, ævikvöldi sínu.
Skapti byggði íbúðarhúsið Bjarg á
Grenivík og flutti þar inn ásamt konu sinni, Guðfinnu Hallgrímsdóttur,
árið 1936. Þar leit frumburður þeirra hjóna, Hallgrímur, fyrst dagsins
ljós. Til Akureyrar flutti fjölskyldan árið 1938.
Elsti bróðirinn, Bjarni, keypti Bjarg af Skapta og Guðfinnu en hann var kvæntur Jakobínu Sigrúnu Vilhjálmsdóttur.
Áskell Bjarnason, sleit því barnsskónum í húsinu, sem Skapti byggði.
Egill Áskelsson, faðir Áskels
Egilssonar, byggði Borg á Grenivík ásamt konu sinni Sigurbjörgu
Guðmundsdóttur árið 1933. Fjölskyldan flutti árið 1942 í Arnarneshrepp
norðan Akureyrar og þaðan að Hléskógum í Höfðahverfi þar sem hún bjó
lengst af.
Áskell ólst því upp við almenn sveitastörf en gerði smíðarnar að ævistarfi sínu.
Kári Baldursson, sem var elstur
þeirra félaga, var frá Nolli í Grýtubakkahreppi. Fyrir miðja síðustu öld
hafði Kári meðal annars þann starfa að flytja mjólk úr hreppnum, á báti
sem hann átti, frá Nolli til Akureyrar.
Jón Steinbergsson var innfæddur Akureyringur en Gauti Valdimarsson á ættir að rekja fram í Eyjafjörð.
Á bakkanum vestan Ægissíðu stóð smiðja Áskels Hannessonar og þar lærði margur afkomandi hans fyrstu smíðatökin.
Aflinn í smiðju Áskels var knúinn fótstignum físibelgi, sem ekki var ónýtt fyrir unga fætur að spreyta sig á að stíga.
Við stofnun Varar hf. var
fyrirtækinu gefið nafnið Narfi hf. en það nafn komst aldrei inn í
þinglýsingarbækur. Guðmundur Jörundsson, útgerðarmaður frá Hrísey bað
þess að nafnið yrði ekki notað en hann var búinn að gera út báta með
þessu nafni árum saman. Við þessum óskum urðu stofnendur og var nafninu
breytt í Vör hf.
Vör hf. reisti myndarlegt
stálgrindarhús að Óseyri 16 yfir starfsemi sína en gata þessi er norðan
Glerárósa. Gólfflötur skipasmíðahússins er um 560 m2. því láta mun nærri
að lengd þess sé 35 m. og breiddin 16 m. Í húsinu var hægt að ganga frá
skipum með rá og reiða. Við enda skipasmíðahússins að sunnan var reist
100 m2 tveggja hæða bygging.
Á neðri hæðinni voru trésmíðavélar í
upphafi staðsettar en rýminu var síðar breytt í kaffistofu. Á efri hæð
voru skrifstofur og teiknistofa. Þvert af skipasmíðahúsinu til austurs
var í fyllingu tímans byggt 575 m2 verkstæðishús yfir trésmiði og
stálsmiði. Húsið er um 25 m. langt og 23 m. breitt.
Það féll í hlut Hallgríms Skaptasonar að stýra fyrirtækinu en jafnframt því vann hann við sjálfar skipasmíðarnar.
Staða framkvæmdastjóra var Hallgrími
ekki ókunn því að árum saman var hann búinn að vera aðstoðarmaður föður
síns hjá Slippstöðinni hf.
Þegar teningnum var kastað höfðu
þeir félagar samband við Þorsteinn Þorsteinsson, skipasmíðameistara hjá
Slippstöðinni hf. og föluðust eftir teikningum af bátum, sem hann hafði
teiknað og Slippstöðin hf. smíðað. Þorsteinn tók vel í þessa málaleitan
en babb kom í bátinn er forráðamönnum Slippstöðvarinnar hf. barst þetta
til eyrna. Þorsteini var gert ljóst að yrði hann við þessari málaleitan
þá jafngilti það uppsögn af hans hálfu. Skiljanlega vildu þeir félagar
ekki verða til þess að Þorsteinn kæmist í slíkan vanda þeirra vegna enda
maðurinn meistari þeirra allra.
Leitað var til Páls Hjartarsonar,
skipatæknifræðings og hann beðinn um að teikna og útfæra nýja báta í
samvinnu við þá félaga. Páll varð við þessari beiðni en hann var á
þessum tíma starfsmaður Slippstöðvarinnar hf.. Seinna flutti Páll sig um
set og gerðist deildarstjóri hjá Siglingastofnun Íslands og áttu
Vararmenn mikil og góð samskipti við hann á þeim vettvangi.
Fyrsti báturinn var byggður fyrir
Sjöfn sf. Grenivík. Eigendur Sjafnar hf. þekktu vel til Vararmanna
vegna fyrri viðskipta við þá er þeir unnu hjá Slippstöðinni hf.
Frændsemi var þarna einnig til að dreifa því að Oddgeir og Vilhjálmur
Ísakssynir og Áskell Bjarnason eru systkinasynir.
Samningur um smíði bátsins var
undirritaður á haustdögum 1971 og var hann tilbúinn til afhendingar er
eigendur komu af vetrarvertíð í maí 1972. Þarna sýndu þeir félagar strax
hversu af þeim mátti vænta.
Eigendur Varar hf. lögðu mikið
upp úr skipulagningu verka. Smíðatími allra stokkbyrðinga, sem þeir
afhentu, var frá rúmum 12.000 klst. og upp í rúmar 14.000 klst. á bát og
segja þessar tölur allt sem segja þarf um afköst þessara manna.
Til marks um skipulögð vinnubrögð
er gaman frá að greina að bönd í þrjá báta voru eitt sinn söguð niður í
einni lotu af tveimur mönnum á örfáum dögum. Skipulagið eitt hefði þó
dugað skammt ef ekki hefðu að verki staðið duglegir og hundþjálfaðir
skipasmiðir.
Er búið var að bandreisa tíunda
bátinn og byrða hann að hluta dundi ógæfan yfir fyrirtækið. Hún birtist
að nóttu í rauðgulum eldtungum er skipasmíðahúsið stóð í björtu báli.
Brann þarna allt sem brunnið gat að skrifstofu fyrirtækisins
undanskyldri.
Aldrei varð fyllilega ljóst hvað
brunanum olli en út frá rafmagni stafaði hann ekki því að öllu rafmagni
hafði verið slegið út í húsinu kvöldið fyrir brunann. Einna helst var að
því hallast að kviknað hefði í út frá ámoksturstæki, sem Norðurverk hf.
átti. Ámoksturvélin var tekin inn í skipasmíðahúsið í lok vinnutíma
nóttina fyrir brunann en á þessum tíma var Norðurverk hf. með hluta
húsnæðis Varar hf. á leigu. Þessi bruni reið fyrirtækinu næstum að
fullu. Framleiðslan stöðvaðist en reynt var að afla tekna með almennri
trésmíðavinnu samhliða endurbyggingu hússins.
Þó að húsið væri þokkalega tryggt þá rýrnaði tryggingarupphæðin jafnt og þétt í óðaverðbólgu þessa tíma á meðan að unnið var að endurreisn
þess. Sá háttur var viðtekinn á þessum árum að gengið var frá upphæð
tjónabóta samkvæmt mati og tryggingarfélagið skammtaði síðan tjónþola úr
hnefa eftir framvindu verksins.
Er forráðamaður tryggingarfélagsins
innti Hallgrímu eftir hvernig verkið gengi þá svaraði hann því til að sá
galli væri á gjöf Njarðar að þrátt fyrir það að eldar hefðu verið
slökktir í mars þá brynni enn í Vör. Spyrillinn hváði við þessu svari
Hallgríms, sem leiddi honum fyrir sjónir að vaxtalausir peningar á
verðbólgutímum væru ekki þeir sömu á dag og þeir voru í gær.
Eftir nokkurt þóf féllst
tryggingarfélagið á þessar röksemdir Hallgríms og greiddi fyrirtækinu
vexti á tjónaupphæðina, sem þá var aldeilis ekki venja.
Fimm ár liðu frá brunanum þar til
næsta báti var hleypt af stokkunum. Hann var síðasti stokkbyrðingurinn,
sem Vör hf. smíðaði. Einn súðbyrðing smíðaði í Vör hf. fimm árum seinna
og rak hann lest þeirra báta sem fyrirtækið smíðaði.
Til frekari fróðleiks má geta
þess að alla járnsmíði í báta Varar hf. annaðist Marinó Jónsson,
Kjartanssonar, ættaður framan úr Eyjafirði. Um frágang vélbúnaðar sá
Vélsmiðjan Oddi hf. og komu þar mest við sögu Jakob Kristinsson, Gunnar
Baldvinsson og Sverrir Þórisson.
Vegna verkefnaskorts við bátasmíði
þá haslaði fyrirtækið sér völl á almennum byggingarmarkaði og byggði
meðal annars Slökkvistöðina á Akureyri, grunn og sökkla undir
viðbyggingu við Flugstöðina á Akureyrarflugvelli, sá um innréttingar á
Íslandsbanka við Skipagötu á Akureyri og byggði hús og vann að fleiri
verkum fyrir Laxá fóðurverksmiðju.
Fyrir verksmiðjuna í Krossanesi voru unnin viðamikil verk og fyrir
Akureyrarhöfn annaðist fyrirtækið margskonar viðhald og smíði. Auk þessa
var tilfallandi verkum, sem gjarnan fylgja svona rekstri, sinnt svo sem
tími og aðstæður leyfðu.
Reksturinn gekk þó ekki sem
skyldi eftir að bátasmíðin lagðist af og var Vör hf. lýst gjaldþrota í
desember 1994 og fyrirtækið tekið til gjaldþrotaskipta árið 1995.
Þar með lauk þessum kafla í sögu
skipasmíða á Akureyri rúmum tuttugu og tveimur árum eftir að til var
stofnað við eldhúsborð Skapta Áskelssonar.
Hér að neðan verður getið þeirra báta sem fyrirtækið smíðaði og þeirra aðila, sem smíðað var fyrir.
Sjöfn ÞH-142. ( 1262 ) B-1.  Stærð: 16,30 m. 26,40 brl. Smíðaár. 1972. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Sjöfn
sf. Grenivík en að því fyrirtæki stóðu bræðurnir Oddgeir og Vilhjálmur
Ísakssynir og mágur þeirra Erhard
Joensen.
Smíði bátsins hófst um áramót í þann
mund er þeir félagar fóru suður á vertíð og var smíðinni lokið þegar
þeir komu af vertíðinni í maí. Bátinn áttu þeir félagar í sex ár og var
hann sem ný er þeir létu hann frá sér.
Báturinn hét Sigurpáll ÞH-130 er í vélarúmi hans kviknaði 2.
september 2008 um fjórar mílur norður af Húsavík. Á bátnum voru tveir
bræður og náðu þeir að senda frá sér neyðarkall og fór björgunarbáturinn
Jón Kjartansson frá Húsavík þeim til aðstoðar. Mennirnir voru teknir um
borð í björgunarbátinn og fluttir til Húsavíkur þar sem að þeim var
hlynnt á heilsugæslustöð bæjarins.
Slökkviliðsmenn og lögregla náðu að slökkva eldinn í bátunum og var hann
dreginn til hafnar á Húsavík þar sem slökkt var í glæðunum.
Báturinn var mikið skemmdur eftir brunann en í október 2009 var hann
komin á miðin aftur eftir umfangsmikla viðgerð og nú undir nafninu
Vilborg ST-100. Djúpavík er heimahöfn bátsins og eigandi hans "Geir
Þórarinn Zoega ehf.".
Nýtt stýrishús var sett á bátinn og var það fengið af Sólborgu RE-22
(284) sem árið 1961 sigldi nýsmíðuð frá Slippstöðinni hf. Akureyri undir
nafninu Anna ÓF-7. Fastlega má gera ráð fyrir að stýrishúsið, sem þarna
var flutt á milli báta, sé ekki upprunalega húsið af Önnu ÓF-7, sem er
nú að grotna niður í Njarðvíkurslipp.
Kristján ÍS-122. ( 1303 ) B-2. Stærð: 17,40 m. 28,80 brl. Smíðaár. 1973. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Jón Kr. Jónsson og Sæmund Árilíusarson, Ísafirði en var seldur smíðaárið til Flateyrar.
Árið 2009 heitir báturinn Örn ÍS-31 og er í eigu A.Ó.A. útgerðar hf. á Ísafirði.
Arnarnes ÍS-133. ( 1357 ) B-3.  Stærð: 17,47 m. 29,00 brl. Smíðaár. 1974. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Arnarnes
hf. Ísafirði en seldur smíðaárið feðgunum Gunnari Níelssyni og sonum
hans Níelsi og Halldóri, Hauganesi Árskógsströnd.
Báturinn fékk nafnið Níels Jónsson EA-106 og er enn árið 2010 í eigu afkomenda Gunnars Níelssonar.
Báturinn hefur þá sérstöðu að 80% af notkun hans hefur hin seinni ár verið bundin fiskveiðum en 20% ferðaþjónustu.
Að geta notað fiskibát til hvalaskoðunar og skemmtisiglinga með
ferðafólk er mjög sérstakt og örugglega ekki á færi annarra en sérstakra
snyrtimanna.
Mjög vel hefur verið hugsað um bátinn alla tíð frá því að hann kom á
Hauganes og er lítinn mun á honum að sjá í dag og þann dag er hann hljóp
af stokkunum fyrir rúmum 35 árum síðan.
Báturinn heitir Níels Jónsson EA-106 árið 2010.
Frosti ÞH-220. ( 1373 ) B-4.  Stærð: 17,47 m. 29,00 brl. Smíðaár. 1974. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Frosta
hf. Grenivík en að þeirri útgerð stóðu bræðurnir Hörður og Jakob
Þorsteinssynir. Bátinn áttu þeir bræður í rúm fjögur ár.
Útgerðarsaga þeirra bræðra teygir
sig aftur til ársins 1910 er afi þeirra Ágúst Jónsson hóf útgerð ásamt
konu sinni Kristjönu Sigvaldadóttur. Ágúst var kominn í beinan karllegg
af Jóni Guðmundssyni bónda á Hellu á Árskógsströnd, sem galdra Jón var
kallaður. Það skal því engan undra að hún sé göldrum líkust,
útgerðarsaga ættarinnar.
Er Ágúst var alkominn í land þá tóku
synir hans, Þorsteinn og Guðjón, við útgerðinni. Synir Þorsteins,
Hörður og Jakob voru næstir til að reka útgerðina en nú stýra henni
synir Harðar, þeir Þorsteinn og Sigurgeir, og er togari fleyið sem ber
þá um saltan sjá.
Frá þeim bræðrum fór eignarhald bátsins til Húsavíkur og þaðan á
Faxaflóa- og Breiðafjarðarhafnir. Hann hefur nú, árið 2010, borðið á
annan tug nafna á þessu hafsvæði.
Þann 16. september 2009 sökk báturinn við bryggju á Akranesi en náðist á
flot og var tekinn á land í Daníelsslipp á Akranesi. Við óhappið
skemmdist einn byrðingsplanki og var um hann skipt. Allur rafbúnaður
varð ónýtur og var hann því endurnýjaður.
Í janúar 2010 fór báturinn til Grundarfjarðar, fékk nafnið Gustur SH-55
og eigandi Sigurður Pétur Pétursson. Í apríl 2010 fékk báturinn nafnið
Láki SH-55 og skráður eigandi SH-55 slf.
Báturinn er kynntur til sögunnar, á vef Hafþórs Hreiðassonar, Húsavík,
sem ferðaþjónustubátur í eigu Gísla Ólafssonar, Grundarfirði.
Vöttur SU- 3. ( 1414 ) B-5. Stærð: 17,47 m. 29 brl. Smíðaár. 1975. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Fiskiðjuna Bjarg hf. Bakkafirði en því fyrirtæki stýrði Hilmar Einarsson. Báturinn var öðrum þræði keyptur í þeim tilgangi að þrýsta á stjórnvöld um varanlega hafnargerð á Bakkafirði.
Heimildarmaður að forsögu þessara kaupa er sonur kaupandans, Steinar Hilmarsson.
Þessi áform gengu þó ekki eftir og
því seldi Fiskiðjuna Bjarg hf. Útgerðarfélaginu Þór sf. Eskifirði hlut í
bátnum. Þeir aðilar sem stóðu að Þór sf. höfðu árum saman verið í
viðskiptum við Fiskiðjuna Bjarg hf., sem Hilmar rak og lagt þar upp afla
af 10 tonna báti sem þeir gerðu út.
Vöttur var því skráður á Eskifirði lengst af og að mestum hluta gerður þaðan út þau ár sem hann var í eigu þessara aðila.
Árið 1978 fór báturinn til Dalvíkur
og hét þar Vinur EA-30, því næst Reykjavíkur þar sem hann hét Aðalbjörg
ll RE-236 og þá til Þorlákshafnar þar sem hann fékk nafnið Gulltoppur
ÁR-321.
Til Húsavíkur kom báturinn árið 1997 þar sem hann var skírður Haförn ÞH-26 og í eigu Ugga firkverkun ehf. Húsavík.
Árið 2010 er báturinn enn á Húsavík,
undir sama nafni og í eigu sömu aðila. Hann lítur nánast út sem nýr sé
og er greinilega vel við haldið.
Ægir Jóhannsson ÞH-212. ( 1430 ) B-6.    Stærð: 17,47 m. 28,8 brl. Smíðaár. 1975. Eik. Stokkbyrðingur. Báturinn var smíðaður fyrir Ægi hf.
Grenivík en að útgerðarfélaginu stóðu Guðjón Jóhannsson, Jóhann
Ingólfsson, Sævar Sigurðsson, Pétur Eyfjörð og Gísli Árnason.
Báturinn var í eigu þessara aðila í tæp átta ár, eða til ársins 1983, er
hann var seldur til Húsavíkur þar sem hann hélt nafni sínu og
einkennisstöfum.
Frá Húsavík fór báturinn til Sandgerðis árið 1993 og fékk þar nafnið
Erlingur GK-212 en árið 1996 er einkennisstöfum breitt í GK-214.
Árið 1996 fékk báturinn nafnið Dagný GK-91 með heimahöfn í Vogum en
tveimur árum seinna, eða 1998, var hann kominn til Vestmannaeyja og hét
þar María Pétursdóttir VE-14.
Árið 2001 fékk báturinn nafnið Birta VE-8 og heitir svo enn árið 2010 og er í eigu TT Luna ehf. Vestmannaeyjum.
Skemmdir urðu á bátnum við bryggju í
Keflavík í mars 2010, sem lagfærðar voru að einhverju leyti í
Hafnarfirði en áætlað er að sigla honum til Akureyrar til
fullnaðarviðgerðar.
Báturinn heitir frá 10 nóvember 2010 Víðir ÞH-212 með heimahöfn á Grenivík.
Hrönn ÞH-275. ( 1452 ) B-7.
Stærð: 17,47 m. 28,8 brl. Smíðaár. 1976. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Þorgeir Hjaltason,Raufarhöfn, sem átti hann í fjögur ár.
Frá Raufarhöfn fór báturinn til Grímseyjar og hét þar Þorleifur EA-88.
Eftir veru sína í Grímsey flutti
báturinn sig á Siglufjörð þar sem nafnið Guðrún Jónsdóttir SI-155 kom á
hann, fór þá á Ólafsfjörð undir sama nafni en einkennisstafir hans þar
voru ÓF-27.
Báturinn gerði stuttan stans á
Ólafsfirði og kom aftur til Siglufjarðar án nafnbreytingar og fékk þar
gömlu einkennisstafina sína, SI-155.
Árið 2008 fékk báturinn nafnið
Steini Vigg SI-110 með heimahöfn á Siglufirði. Eigandi bátsins er Rauðka
ehf., sem er ferðaþjónustufyrirtæki á Siglufirði, og hefur verið unnið
að því að gera bátinn upp til til siglinga með ferðamenn.
Steini Vigg SI-110 verður tekinn í notkun í þágu ferðamanna á vormánuðum 2010.
Sigrún ÞH-169. ( 1468 ) B-8. Stærð: 17,47 m. 28,8 brl. Smíðaár. 1976. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Sævar
hf. Grenivík en stofnendur útgerðarfélagsins voru Daði Eiðsson og
bræðurnir Brynjar og Sævar Sigurðssynir frá Svínárnesi á Látraströnd,
sem var æskuheimili þeirra bræðra.
Báturinn var í eigu þessarar útgerðar í tæp tvö ár en fór þá á
Siglufjörð og fékk nafnið Rögnvaldur SI-77. Næsta heimahöfn bátsins var
Reykjavík frá árinu 1980 og þar hét hann Reykjaborg RE-25.
Eftir átján ára dvöl í höfuðstaðnum fór báturinn vestir á Patreksfjörð
1998 og hét þar Von BA-33 en eftir ársdvöl fyrir vestan fór báturinn á
Eyrarbakka og fékk þar nafnið Hrímnir ÁR-51. Eftir fjögurra ára dvöl
fyrir suðurlandinu sigldi báturinn fyrir Reykjanes og hafði tveggja ára
dvöl í Garðinum, sem Harpa GK-40.
Svo virðist sem komin hafi verið heimþrá í bátinn og hann viljað sigla
þau hafsvæði sem fóstruðu hann nýsmíðaðan því 2005 settti hann á
norðlæga stefnu, gerði tveggja ára stop á Þingeyri, sem Björgvin ÍS-460
og ÍS-468, og sigldi síðan þaðan beint til Húsavíkur.
Til Húsavíkur kominn árið 2007 fékk báturinn nafnið Silvía ÞH. og hefur það hlutverk að sigla með ferðafólk á hvalaslóðir.
Eigendi og útgerðaraðili er hvalaskoðunarfyrirtækið Gentle Giants Whale
Watching á Húsavík, sem árið 2010 notar Silvíu ÞH. til siglinga um
Skjálvandaflóann ásamt öðrum bátum fyrirtækisins.
Flosi ÍS-15. ( 1499 ) B-9.  Stærð: 17,47 m. 28,8 brl. Smíðaár. 1977. Eik. Stokkbyrðingur.
Báturinn var smíðaður fyrir Jón M. Egilsson og Græðir hf. Bolungarvík og var í eigu þessara aðila í sex ár.
Báturinn heitir Ýmir BA-32, árið 2009, og er skráður á Bíldudal.
Bandreistur bátur. Brann 1978. B-10.
Þessi bátur átti að vera í svipuðum
dúr og þeir sem fyrirtækið hafði áður byggt en það lá ekki fyrir honum
að mynnast við Ránardætur. Hann brann á stokkunum.
Þingey ÞH-51. ( 1650 ) B-11.   Stærð: 12,6 m. 11,9 brl. Smíðaár. 1983. Eik. Stokkbyrðingur. Báturinn var smíðaður fyrir Auðun
Benediktsson, Kópaskeri, sem átti hann í tuttugu og fjögur ár en seldi
þá Sjóferðum Arnars ehf. Báturinn er frambyggður og alla tíð verið mjög
vel um hann hirt.
Bátinn teiknaði Brynjar Ingi Skaptason, skipaverkfræðingur, bróðir Hallgríms.
Báturinn var að því leyti frábrugðin
öðrum bátum, sem fyrirtækið smíðaði að bolur hans var úr eik en
yfirbygging öll úr áli. Það er að segja stýrishús, hádekk, þilfar og
lunningar. Þessari byggingaraðferð höfðum þeir félagar kynnst í Noregi
en þangað fóru þeir til að skoða nýjungar í tréskipasmíðum.
Teikningar af bátnum, frá kili að
masturstoppum, voru sendar Siglingastofnun til samþykktar svo sem lög
mæla fyrir um. Eitthvað stóð þessi nýi byggingarmáti í stofnuninni því
að engin svör bárust frá henni í sex mánuði þrátt fyrir eftirrekstur.
Þar sem engin hreyfing var á málinu í
allan þennan tíma þá tilkynntu þeir félagar stofnuninni að báturinn
yrði byggður samkvæmt reglum Det Norske Veritas. Þegar málin voru komin í
þennan farveg þá sá Siglingastofnun sitt óvænna og gaf leyfi til
smíðinnar.
Litlu munaði að illa færi er
vinna við suðu á áldekki bátsins stóð yfir. Atburður sá er hér skal lýst
átti sér stað er allur mannskapurinn var heima í hádegismat.
Á heimili Hallgríms sat húsbóndinn
að snæðingi en skyndilega fékk hann hugboð um að eitthvað væri að úti í
Vör. Svo sterkt sótti þetta á að hann hljóp frá mat sínum og keyrði út í
Vör. Þegar þangað kom gaus á móti honum megna brunalykt úr
smíðaskálanum. Stökk hann rakleiðis um borð í bátinn vopnaður
brunaslöngu og sá strax að eldur var laus á milli banda aftast í bátnum.
Tókst honum að slökkva eldinn og hringdi svo á slökkvilið bæjarins til
öryggis. Frekari aðgerða reyndist ekki þörf en þarna mátti mjóu muna.
Hvort bruni Varar fimm árum áður
hafi setið í Hallgrími eða dulin öfl varað hann við skal ósagt láti. Um
það verður hver og einn að dæma en alkunna er að sumir hafa öflugri
sagnaranda en aðrir.
Árið 2010 heitir báturinn Þingey ÞH-51 og er í eigu Sjóferða Arnars ehf. Kópaskeri.
Sævar NK-18. ( 1818 ) B-12. Stærð: 9 brl. Smíðaár. 1987. Fura og eik. Súðbyrðingur. Þilfarsbátur.
Báturinn var skarsúða og smíðaður fyrir Ármann Herbertsson, Neskaupsstað og var í eigu hans fram yfir aldamótin.
Báturinn hét Sævar NK-18 er hann var tekinn úr rekstri og felldur af skipaskrá 20. ágúst 2004.
Samtals byggði Vör hf. ellefu báta. Mælitölur miðast við mestu lengd.
Brúttórúmlestir eru skráðar eins og upp er gefið í skipaskrá.
Samantektarlisti.
| Ár: |
Nöfn: |
Efni: |
Stærð. |
Heimahöfn: |
Tegund: |
| 1972 |
Sjöfn ÞH-142. |
Eik. |
26,40 brl. |
Grenivík. |
Fiskiskip. |
| 1973 |
Kristján ÍS-122. |
Eik. |
28,80 brl. |
Flateyri. |
Fiskiskip. |
| 1974 |
Arnarnes ÍS-133. |
Eik. |
29,00 brl. |
Ísafjörður. |
Fiskiskip. |
| 1974 |
Frosti ÞH-220. |
Eik. |
29,00 brl. |
Grenivík. |
Fiskiskip. |
| 1975 |
Vöttur SU-3. |
Eik. |
29,00 brl. |
Eskifjörður. |
Fiskiskip. |
| 1975 |
Ægir Jóhannss. ÞH-212. |
Eik. |
28,80 brl. |
Grenivík. |
Fiskiskip. |
| 1976 |
Hrönn ÞH-275. |
Eik. |
28,80 brl. |
Raufarhöfn. |
Fiskiskip. |
| 1976 |
Sigrún ÞH-169. |
Eik. |
28,80 brl. |
Grenivík. |
Fiskiskip. |
| 1977 |
Flosi ÍS-15, |
Eik. |
28,80 brl. |
Bolungarvík. |
Fiskiskip. |
| 1983 |
Þingey ÞH-51. |
Eik. |
11,90 brl. |
Kópasker. |
Fiskiskip. |
| 1987 |
Sævar NK-18. |
Fura. Eik. |
9,00 brl. |
Neskaupsstaður |
Fiskiskip. |
Í vinnslu 2010.
|
