Venus HF 519 Mynd Þorgeir Baldurssson .                            Kaldbakur EA1 Mynd þorgeir Baldursson                   Poseidon EA 303 mynd þorgeir Baldursson

Blængur NK 125 mynd þorgeir Baldursson                Snorri Sturlusson VE 28 mynd þorgeir Baldursson                                      Mánaberg ÓF42  mynd þorgeir Baldursson

• Um 40 ár síðan Spánartogararnir komu til landsins • Venusi, áður Júní, lagt í sumar • Ráðgert að selja Frera, áður Ingólf Arnarson • Saga Guðmundar Jónssonar skipstjóra og Venusar samofin

Kallinn í brúnni Guðmundur Jónsson, skipstjóri, um borð í Venusi í gær. Hann var stýrimaður í áhöfninni sem sótti skipið til Spánar fyrir 40 árum. — Morgunblaðið/RAX

[ Smellið til að sjá stærri mynd ]

Baksvið Ágúst Ingi Jónsson aij@mbl.is „Já, já, við höfum fengið einn og einn fisk í gegnum tíðina,“ segir Guðmundur Jónsson, skipstjóri á Venusi HF 519.

Baksvið

Ágúst Ingi Jónsson

aij@mbl.is

„Já, já, við höfum fengið einn og einn fisk í gegnum tíðina,“ segir Guðmundur Jónsson, skipstjóri á Venusi HF 519. „Annars hef ég alltaf haft það að leiðarljósi að fara vel með fólkið mitt, að eyða sem minnstu og veiða sem mest,“ segir Guðmundur. Leiðir skipsins og skipstjórans hafa verið samofnar allar götur frá árinu 1973 að hann náði í skipið til Spánar sem ungur stýrimaður hjá Halldóri Halldórssyni. Nú er fyrirhugað að leggja Venusi síðsumars samfara breytingum hjá HB Granda.

„Það verður vissulega eftirsjá að Venusi ef skipinu verður lagt eða það selt í sumar,“ segir Guðmundur. „Þetta er hörkuskip og í góðu standi enda eru ekki nema 16 ár síðan það var nánast algerlega endurbyggt. Útgerðin telur sig fá meira klink í kassann með breytingum á flota fyrirtækisins og fækkun sjómanna og þá er bara að sætta sig við útkomuna í reikningsdæminu. Þessar breytingar eru hins vegar ekki einkamál okkar á Venusi heldur verkefni allra sjómanna hjá HB Granda. Við klárum þessa túra sem eftir eru og svo spila menn úr stöðunni, en það er gott að vita af breytingunum með góðum fyrirvara. Það þurfa allir tíma til að átta sig og ástæðulaust að hlaupa of hratt til einhverra ákvarðana.“

Venus er einn Spánartogaranna sex sem komu til landsins á árunum 1972-1975 fyrir atbeina stjórnvalda og með ríkisábyrgð. Skuttogaravæðingin var þá í algleymingi, en Spánartogararnir voru stærri en flestir hinna togaranna sem komu á þessum árum. Venus var annar í röð þessara skipa og kom til landsins fyrir tæpum 40 árum í maí 1973. Bæjarútgerð Hafnarfjarðar keypti skipið og bar það nafnið Júní GK þar til Hvalur hf. keypti það.

27 ára skipstjóri á Júní

Guðmundur kláraði Stýrimannaskólann 1968 og var á Gróttu RE til 1971. Hann var ráðinn sem stýrimaður á nýjan Júní og tók við skipinu í september 1973, þá 27 ára gamall, nokkrum mánuðum eftir að skipið kom til landsins. Fjórum árum síðar tók hann við Maí, sem einnig var í eigu Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar, og var með Maí þar til Hvalur hf. keypti Júní árið 1984 og tók hann þá að nýju við skipinu, sem fékk nafnið Venus.

„Það varð mikil breyting á þegar Venus var nánast endurbyggður í Póllandi 1996,“ segir Guðmundur, en skipið hafði skemmst mikið í eldsvoða við bryggju í Hafnarfirði. „Við komum heim með nánast nýtt skip; innréttingar, tæki og fiskvinnslan, allt nýtt og svo var hann lengdur. Skipt hafði verið um vél í skipinu 1980 og enn er talað um „nýju vélina“. Síðar varð Venus hluti af flota Granda og ég fylgdi með.“

Einhver stór skekkja í þessu

Guðmundur vill ekki gera mikið úr aflabrögðum, mettúrum og miklu verðmæti, sem þó má auðveldlega finna við snögga leit á netinu. Segir þó að oft hafi þetta verið skemmtilegt og mikill atgangur um borð. 26 eru í áhöfn og túrarnir yfirleitt 30-40 dagar. Hann segir að kvótinn og afköstin í frystingunni stýri mestu nú orðið, en nóg sé af fiski á öllum miðum.

„Fyrstu árin hjá Hval hf. vorum við á sóknarmarki og það reyndi á þig að fiska þegar þú hafðir frjálsræðið. Eftir að kvótakerfið kom alveg á hefur þurft að dreifa aflanum á einhvern tímaás. Stundum finnst manni að þetta sé ekki almennileg vinna. Eins og aðstæður eru núna fara menn út til að ná í eitthvað af því sem þeir hafa fengið minnst úthlutað af. Til þess að ná því þurfa menn að berjast á hæl og hnakka við að forðast fiskinn sem búið er að rækta mest, eins og þorsk og ýsu. Það er einhver stór skekkja í þessu öllu saman og þetta er ekki bara hér.

Við vorum að koma úr Barentshafinu og þurftum að leggja okkur alla fram til að við tækjum ekki of stórt hal. Það var mokfiskirí þarna en ekkert í maga fisksins, hann var bara galtómur. Þetta var langmest boltafiskur, sem markaðurinn vill ekki lengur vegna offramboðs. Svo vantar allan smá- og millifisk og þetta er af því að fiskifræðingarnir og ráðgjafarnir eru búnir að hindra eðlilegar veiðar úr stofnunum. Það sem gerist á næstu 4-5 árum er að hann étur undan sér og hrynur niður.“

Hafa búið að því síðan

Guðmundur fullyrðir að enginn af íslensku frystitogurunum sé t.d. með eins góða fiskvinnslu og er um borð í Venusi, en skipinu var breytt í frystitogara 1988. Hann segir einnig að einstaklega vel hafi tekist til með endurbygginguna á Venusi í Póllandi. Afköstin eru mismikil eftir því hvaða afurðir eru unnar hverju sinni, en gjarnan um 50 tonn á sólarhring upp úr sjó.

„Vissulega hafa sum tímabil í þessu verið skemmtilegri en önnur. Þegar ég lít til baka finnst mér skemmtilegasti tíminn hafa verið þegar við vorum að þróa veiðarfæri og stækka trollin þegar fór að draga úr afla á úthafskarfanum á Reykjaneshryggnum upp úr 1990. Það þurfti oft að taka á því og finna út hvað var best og þetta gekk ekki alltaf snurðulaust. Við á Venusi og Hampiðjan börðum okkur í gegnum þetta og menn hafa búið að því síðan.

Ummál trollsins var stækkað úr um 1.100 fermetrum í yfir tvö þúsund fermetra án þess að auka efnismassann í veiðarfærunum, því þau máttu ekki þyngjast þar sem vélaraflið var komið á topp í drættinum. Með auknu ummáli stækkuðum við fremstu möskvana gríðarlega og á sama tíma urðu veiðarfærin léttari þrátt fyrir allt. Við fiskuðum ágætlega í fyrstu tilraunum okkar, en þetta flæktist óskaplega og ég man að við þurftum að fara fimm sinnum í land til að greiða úr flækjunni. Við Guðmundur Gunnarsson, vinur minn í Hampiðjunni, hættum ekki og að lokum gengu þessar æfingar upp. Ég dáðist að þolinmæði útgerðarmannsins Kristjáns Loftssonar þegar við stóðum í þessu.

Það var líka dálítið sérstakt hvernig það kom til að menn fóru að veiða karfa á Reykjaneshryggnum. Í sóknarmarkinu var hámark á þorski og ýsu, en frelsi í ufsa, grálúðu og karfa. Það fylgdi líka að menn þurftu alltaf að stoppa visst marga daga í mánuði í landi. Útgerðirnar í Hafnarfirði voru allar á sóknarmarki og söfnuðu þessum dögum saman og fengu leyfi til að nýta þá í úthafinu yfir sumarið. Ég held að Íslendingar hefðu ekkert farið að veiða úthafskarfann nema vegna þessara daga sem menn áttu til hliðar við sóknarmarkið,“ segir Guðmundur.

Heppinn með mannskap

Hann segir að bylting hafi orðið í útgerð með komu skuttogaranna og hann hafi verið heppinn með mannskap.

„Síðustu ár hafa þetta mikið til verið sömu kallarnir, yfirleitt fínir kallar. Fyrstu árin var hins vegar rosalegt rennirí á mannskapnum. Þá voru minni skuttogararnir margir að koma líka og þar voru allt öðru vísi hlutaskipti og kjör. Á stóru skipunum eins og Júní voru undirmennirnir með hátt, fast kaup, en á minni togurunum voru menn allir upp á hlut samkvæmt bátakjarasamningum. Menn komu því um borð til okkar, lærðu handtökin og fóru svo á minni skipin eftir nokkra túra. Nú eru allir fyrir löngu komnir á hlutaskipti.“

Venus kom á sunnudag úr Barentshafinu með fullt skip af unnum afurðum, en alls veiddi skipið tæplega 1.300 tonn af fiski. Þorskur var uppistaðan, en meðafli eins og ýsa, ufsi og grálúða um 25%. Skipið heldur á ný til veiða í Barentshafinu á laugardag undir stjórn Haraldar Árnasonar. Þeir félagarnir skiptast á um skipstjórnina og hafa verið saman í baráttunni í 40 ár eða alveg frá því að Venus, þá Júní, kom til landsins.

Talsverð tíðindi þegar togararnir komu

Á meðfylgjandi úrklippum úr Morgunblaðinu má sjá að það voru talsverð tíðindi þegar Spánartogararnir sex komu til landsins. Skipin voru smíðuð á árunum 1972-74 hjá Astilleros Luzuriaga S.A. í Pasajes de San Juan-skipasmíðastöðinni á Spáni, skammt frá San Sebastian. Enn eru fimm þeirra gerðir út frá Íslandi.

Fyrstur Spánartogaranna, sem voru raðsmíði, var Bjarni Benediktsson RE, sem kom til landsins í janúar 1973. Skipið fékk síðar nafnið Merkúr RE og er núna frystitogarinn Mánaberg ÓF 42.

Júní HF var annar í röðinni, núna Venus HF 519. Skipið kom til Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar í byrjun júní 1973. Skipinu var breytt í frystiskip 1988 og var lengt og hækkað 1995 auk margvíslegra annarra breytinga.

Ingólfur Arnarson RE kom til Bæjarútgerðar Reykjavíkur í desember 1973. Skipið er nú Freri og er gert út af Ögurvík. Fyrirhugað er að selja skipið í sumar.

Snorri Sturluson RE var fjórði röð í Spánartogaranna og kom til landsins 1973. Hann var seldur til Rússlands árið 2008 og gerður út frá Petropavlovsk á Kamchatka.

Poseidon EA 303 var áður Harðbakur EA og kom til landsins í ársbyrjun 1974. Skipið er skráð sem vinnuskip og hefur m.a. verið notað til aðstoðar við olíuleit.

Kaldbakur EA 1 kom til landsins haustið 1974 og er gerður út af Útgerðarfélagi Akureyringa. Skipið hefur einnig borið nafnið Sólbakur.

Breytingar

» „Af heimasíðu HB Granda: Vegna betri afkomu landvinnslunnar og skerðingar á aflaheimildum hefur HB Grandi ákveðið að leggja einum frystitogara sínum og breyta öðrum í ísfisktogara... Venusi, [áður Júní] sem er elsti togari félagsins, smíðaður á Spáni 1973, verður lagt.“ Reiknað er með að aflaheimildir frystitogaranna Helgu Maríu og Venusar fyrir yfirstandandi fiskveiðiár verði uppurnar 10. júlí.
» Um miðjan nóvember greindi Ögurvík frá því að fyrirtækið hygðist selja Frera [áður Ingólf Arnarson], en skipið verður gert út þar til í mars.

Siggeir Pétursson stökk inn í afleysingar á skemmtiferðaskipinu Særúnu á Stykkishólmi á dögunum.

Siggeir hefur undanfarin 15 ár búið og starfað í Brasilíu en flúði kófið þar og stundar nú strandveiðar meðfram skipstjórn á Særúnu.

Siggeir Pétursson  Skipst Mynd þorgeir Baldursson         2427 Særún SH  við bryggju i Stykkishólmi Mynd þorgeir Baldursson

Særún er tvíbytna sem tekur allt að 115 farþega. Um borð er veitingasalur með sæti fyrir 98 manns.

Á dekkinu eru bekkir fyrir farþega og útisvæði þar sem hægt er að njóta náttúrunnar og leiðsagnar.

plógurinn tæmdur mynd þorgeir Baldursson júli 2020

Aftan á dekkinu er borð og plógur sem notaður er til að veiða ferksmeti úr sjónum og gefst farþegum færi á að smakka á aflanum.

fiskurinn borðaður beint úr Skelinni mynd Þorgeir Baldursson                   Mikil ánæja með ferðina mynd þorgeir Baldursson                        Gott i matinn Mynd  Þorgeir Baldursson

Siggeir Pétursson stökk inn í afleysingar á skemmtiferðaskipinu Særúnu á Stykkishólmi á dögunum.

Hann ætti að kunna handtökin því hann stofnaði upphaflega til þessara ferða með fyrirtæki sínu Eyjaferðum fyrir um 34  árum.

Siggeir hefur undanfarin 15 ár búið og starfað í Brasilíu en flúði kófið þar og stundar nú strandveiðar meðfram skipstjórn á Særúnu. 

Siglt er frá Stykkishólmi inn á Hvammsfjörð við Suðureyjar Breiðarfjarðar. Eyjarnar eru nærri 3 þúsund talsins og skerin álíka mörg.

Siglt er mjög eyjunum og eru farþegar í návígi við fuglalífið og lífið í sjónum. Á leiðinni er tekinn hörpudiskur og ígulker með plógnum. 

Igulkershrogn eru herramannsmatur mynd þorgeir Baldursson

Frakkarnir sólgnir

„Farþegar snæða þessa lystisemdar beint úr skel og drekka hvítvín með.

Frakkarnir eru sérstaklega sólgnir í þetta og ná að borða fyrir verðmæti ferðarinnar og sennilega nokkrum sinnum það.

Það hafa reyndar verið mjög mikið af Íslendingum í þessum ferðum í sumar og nú hefur aðeins bæst við af öðrum þjóðernum.

Þetta er dálítið sérstök upplifun því allir bera andlitsgrímur og taka þær niður rétt á meðan matast er.

Nægur matur fyrir alla mynd Þorgeir Baldursson

Það kemur alltaf yfirdrifið nóg af skel upp þannig að það er nóg fyrir alla,“ segir Siggeir sem er fæddur og uppalinn í Stykkishólmi. 

Þetta er ein þeirra ferða sem í boði er innanlands sem erlendir ferðamenn hafa gefið hvað hæstu einkunn.

Börnin voru sérlega áhugasöm um krabba og kuðunga mynd þorgeir

Hún tekur ekki nema tvær klukkustundir og fimmtán mínútur og farið er mjög nálægt mörgum eyjum.

Fuglarnir eru yfirmáta spakir enda vanir ferðum bátsins um áratugaskeið.

Lundinn er hinn spakasti mynd þorgeir Baldursson                         Toppskarfur á kletti mynd þorgeir Baldursson

Farið er næst um einn og hálfan metra frá hreiðrunum og farþegar horfast í augun á lundum, teistum, ritum, toppskörfum og múkkum. 

Ritur i bjarginu mynd þorgeir Baldursson

Gullver NS heldur til veiða sl. miðvikudag.
Ljósm. Ómar Bogason

Ísfisktogarinn Gullver NS kom til Seyðisfjarðar í gær að lokinni vel heppnaðri veiðiferð. Afli skipsins var rúmlega 112 tonn eða fullfermi, uppistaðan þorskur en einnig nokkuð af ýsu, karfa og ufsa.

Heimasíðan ræddi við Steinþór Hálfdanarson stýrimann og spurði fyrst hvar skipið hefði verið að veiðum. „Við byrjuðum í Berufjarðarál og á Papagrunni að leita að ufsa. Það gekk ekkert sérstaklega vel og það er bara spurning hvar ufsinn heldur sig. Síðan vorum við innan við Litladýpi í þorski og enduðum á Herðablaði. Þorskaflinn var góður en það þarf að hafa fyrir því að ná í hann. Við enduðum með fullt skip og túrinn tók einungis rétt rúma fjóra sólarhringa. Aflinn var um 30 tonn á dag og það er ekki hægt að kvarta undan því. Þá ber að nefna að það var einstök blíða allan túrinn. Við urðum ekkert varir við makríl í túrnum en trollið var hins vegar loðið af kolmunna allan tímann,“ segir Steinþór.

Í viðtali við Ómar Bogason, skrifstofustjóra í frystihúsinu á Seyðisfirði, kom fram að vinnsla hefði byrjað á fullu í húsinu sl. föstudag að lokinni sumarlokun. Gat hann þess að í frystihúsinu er áfram fylgt ströngum covid-reglum og er starfsfólkinu meðal annars skipt upp í fimm hópa sem ekki umgangast hver annan.

2865 Börkur Nk122 á Eyjafirði mynd þorgeir Baldursson

af vef SVN 

Mynd þorgeir Baldursson 

Makrílskipin voru að fá góð hol í Smugunni um helgina en nú hefur hægt á veiðinni því fiskurinn á svæðinu sem veitt var á hefur verið að ganga inn í norska og færeyska lögsögu.

Fá íslensk skip eru nú á miðunum því flest héldu til hafnar með góðan afla. Bjarni Ólafsson AK er að landa 1.100 tonnum í Neskaupstað og Börkur NK er á leið þangað með 1.660 tonn.

Beitir NK yfirgaf miðin með 1.800 tonn og Margrét EA með 1.200.

Makríllinn, sem skipin eru að fá, er ágætt hráefni til vinnslu. Hann er ýmist heilfrystur, hausaður eða flakaður.

Heimasíðan ræddi við Hjörvar Hjálmarsson, skipstjóra á Berki, í morgun og spurði fyrst hvað skipið hefði fiskað í veiðiferðinni. „Við fiskuðum í þessari veiðiferð 2.130 tonn á 28 tímum.

Það er býsna gott. Aflinn fékkst í fimm holum en við settum aflann úr fyrsta holinu um borð í Beiti. Þetta er fínasti makríll, en hann er heldur smærri en verið hefur.

Þarna er mest um að ræða 380-400 gramma fisk. Það var þokkalegt veiðiveður á miðunum en vissulega er dálítið leiðinlega langt að fara.

Makríllinn á svæðinu, sem við vorum á, var að síga inn í norska og færeyska lögsögu en það var líka að fást ágætur afli nokkru norðar.

Auðvitað vonast menn til að það gangi makríll inn í íslenska lögsögu en menn gefa sér ekki mikinn tíma til að leita á meðan hann gefur sig í Smugunni,“ segir Hjörvar.

2883  Sigurður Ve 15 hifir trollið mynd þorgeir Baldursson 2020

6443 Steinunn Ár 34 mynd þorgeir Baldursson 2020

      Gisli Unnsteinsson um borð i Steinunni Ár 34 mynd þorgeir Baldursson 2020

Heimild Fiskifrettir

Myndir Þorgeir Baldursson 

Gísli Unnsteinsson hefur undanfarin fimm ár verið skipstjóri í Noregi og segir að þar noti flestir sem eru á handfærum svokallaðar öngulvindur, sem draga inn slóðana.

„Ég kalla þetta bara öngulvindur, sem er bein þýðing úr norsku,“ segir Gísli Unnsteinsson um nýstárlegan búnað sem hann hefur útvegað sér frá Noregi.

„Þetta er til þess að draga inn slóðana þannig að menn þurfi ekki að vera að toga í þetta sjálfir með höndunum.“

Gísli gerir út á strandveiðar bátinn Steinunni ÁR 34 frá Þorlákshöfn og varð aflahæstur strandveiðimanna bæði í júní og júlí.

Hann segir að vel hafi gengið á strandveiðum í sumar. Þetta hafi verið mjög gott hingað til, en hann efast þó um að hægt verði að veiða mikil lengur en fram í miðjan ágúst.

„Ég hugsa að það vanti aðeins upp á. Það hefði þurft að vera meira í pottinum, mér sýnist þetta vera ábyggilega búið um miðjan ágúst. Er voðalega hræddur um það.“

Hann segist ekki vita til þess að menn hér á landi hafi verið að nota vindubúnaðinn norska, fyrir utan einn annan sem hann veit um.

„En í Noregi nota þetta flestir sem eru á handfærum.“

Léttir vinnuna

Sjálfur kynntist hann þessum vindum í Noregi en þar var hann skipstjóri á snjókrabbaskipi síðustu fimm árin.

Hann segist þó ekki viss um þessi búnaður hafi gert útslagið um að hann varð aflahæstur strandróðramanna.

„Þetta eykur lítillega afköstin, en kannski ekki mikið, og erfitt svo sem að mæla það. En það sem þetta gerir fyrst og fremst er að þetta léttir vinnuna svo mikið. Ég sjálfur hef til dæmis átt í axlavandræðum og veseni í handleggjum og svoleiðis, en það hvarf allt þegar ég byrjaði að nota þetta.“

Hann segist viss um að margir strandveiðimenn tækju þessu fagnandi.

„Þetta er örugglega gott fyrir marga, því það er nú hár meðalaldurinn í þessum strandveiðum. Þetta getur verið slítandi vinna þegar er mikil veiði. Það léttir mjög mikið að þurfa ekki að vera að toga fiskinn allan upp, því vindan dregur slóðana upp. Maður þarf bara að gogga fiskinn, hjálpa honum undir.“

Tvær vindur á bátnum

Gísli er með tvær vindur á bátnum sínum, og það dugar fyrir fjórar handfærarúllur.

Ég er með tvær vindur, tvær duga fyrir fjórar handfærarúllur,

„Hver svona vinda getur dregið slóða fyrir tvær rúllur, þannig að tvær er það sem strandveiðibátur þarf.“

Gísli hefur stundað strandveiðar allt frá upphafi.

„Það er samt fyrst núna sem ég hef verið í þessu á fullu. Þetta hefur yfirleitt verið hobbí hjá mér fram að þessu en svo fékk ég mér betri bát síðastliðið haust og er kominn alveg í þetta núna á fullt.“

Báturinn er skráður á Þorlákshöfn og þaðan gerir Gísli út en nú síðustu vikurnar hefur hann róið frá Hornafirði.

„Ég byrja í Þorlákshöfn, færi mig svo yfir í Vestmannaeyjar og síðan til Hornafjarðar þegar líður á sumarið. Það dregur svo úr veiðinni í Þorlákshöfn þegar kemur fram í júlí en þá aftur á móti er besti tíminn hérna.“

FISKIFRÉTTIR

Mokfiskirí við hlið rússneska flotans

Gudjon Gudmundsson

 - gugu@fiskifrettir.is

30. júlí 2020 kl. 16:00

                                             2265 Arnar HU. Mynd/Þorgeir Baldursson.2019

Arnar HU með næsthæstu aflaverðmæti í sögu skipsins úr Barentshafi

Arnar HU gerði sinn næstbesta túr í sögu skipsins í Barentshafinu í 39 daga túr sem lauk í síðustu viku. Aflinn var 1.250 tonn upp úr sjó og aflaverðmætið var 450 milljónir króna. Íslensku skipin fimm sem fóru í Barentshafið á þessu ári hafa þá öll lokið veiðum þar.

Hásetahluturinn í Barentshafstúrnum er um fjórar milljónir króna og það liggur mikil vinna á bak við kaupið. Met Arnars HU í aflaverðmætum er 456 milljónir kr.  sem náðist við Noreg árið 2015. Uppistaðan í því sem landað var á Sauðárkróki 20. júlí síðastliðinn voru þorskflök.

Guðmundur Henry Stefánsson var skipstjóri í Barentshafinu og segir túrinn hafa verið sérstakan fyrir margra hluta sakir, ekki síst vegna umfangsmikilla heræfinga rússneska flotans rétt við skipsíðu.

Lagt var í hann 10. júní síðastliðinn og fjögurra sólarhringa stím er að eftirlitspunkti í Kirkenes í Norður-Noregi þar sem eftirlitsmaður var tekinn um borð.

Mesta veiði sem við höfum lent í

„Þetta gekk alveg ljómandi vel. Við höfum farið annað slagið í Barentshafið en þetta er með því betra. Við vorum þarna á miðlínunni milli Noregs og Rússlands og fórum líka aðeins austur eftir. Þetta er mesta veiðin á þessum slóðum sem við höfum lent í,“ segir Guðmundur Henry.

Hann segir að veiðarnar hafi gengið glimrandi vel allt fram að því að þeir lentu inni í miðri heræfingu rússneska flotans sem stóð yfir frá 7. til 11. júlí. Þeir sáu aðeins hluta af öllum flotanum en þarna var meðal annars orrustubeitiskipið Pétur Mikli og flugmóðurskipið Admiral Kuznetsov.

„Við vorum að toga þarna innan um herskipin og það var dálítið sérstök upplifun. Þeir kölluðu í okkur og eftirlitsmaðurinn talaði við þá á rússnesku. Ég hef aldrei séð svona mikið af herskipum. Við sáum að minnsta fjögur eða fimm en þau voru fleiri. Við vorum næst þeim í 1,7 til 1,9 sjómílu fjarlægð í mokfiskeríi. Við vorum beðnir um að færa okkur eina nóttina og það var svo sem ekkert mál.“

Hergögn frá NATO í trollinu

Það var ekki bara þorskur sem kom upp með trollinu heldur líka skrápflúra og blágóma sem var heilfryst. Allt er hirt sem kemur upp úr hafinu, jafnt fiskur sem annað. Mikið kom upp af hernaðarbúnaði tengdum vörnum gegn kafbátum, þar á meðal búnaði sem er skotið út og er ætlað að trufla tundurskeyti. Búnaðurinn var það nýlegur, að sögn Guðmundar Henry, að hægt var að lesa merkingar sem sýndu að hann er frá framleiðanda sem framleiðir hernaðargögn fyrir Atlantshafsbandalagið. Vigri RE fékk sömuleiðis búnað af einhverju tagi upp úr trollinu sem líklega var sendir sem rússneski herinn sótti um borð.

Alls fékk Arnar HU um 1.250 tonn upp úr sjó, þar af 1.140 tonn af þorski. Arnar kom seinna á miðin en hin íslensku skipin og sótti fyrir flotann veiðileyfi fyrir leigukvótann til Noregs.

„Það er eftirsóknarverðara að fara á þessum árstíma í Barentshafið. Við höfum oftast farið á haustin og ekki alltaf riðið feitum hesti frá því.“

Hásetahluturinn eftir túrinn er um fjórar milljónir króna en Guðmundur Henry bendir á að baki þessu liggi mikil vinna, 12-14 tíma vinna alla daga vikunnar. Fjarvistirnar eru miklar og síma- og netsamband tregt. Fyrir hefur komið að hvorki er síma- né netsamband og heldur ekki sjónvarpsamband. Það séu mikil viðbrigði fyrir þá sem ganga að þessum hlutum sem vísum.

„Oft eru farnir svona túrar sem ekkert fæst og ekkert er fjallað um í fjölmiðlum. Menn eru kannski 30-40 daga síma- og netsambandslausir og fiska ekkert.“